گل‌گهر؛ جایی که توسعه از دل سنگ بیرون کشیده می‌شود
در دل دشواری‌ها و محدودیت‌ها، جایی که بسیاری به رکود و توقف فکر می‌کنند، گل‌گهر با جسارت، برنامه‌ریزی و مدیریت خلاقانه، نشان داد که رشد و توسعه نه‌تنها ممکن است، بلکه می‌تواند از دل سنگ و معدن آغاز شده و به الگویی ملی و بین‌المللی بدل شود
گل‌گهر امروز بیش از آنکه یک مجموعه صنعتی باشد، یک مدل توسعه است؛ مدلی که بر پایه واقع‌بینی، استمرار، اعتماد و مدیریت یکپارچه بنا شده است. این منطقه، که روزگاری تنها شش آنومالی معدنی در جنوب‌غربی سیرجان بود، اکنون به مرکز ثقل صنعت فولاد کشور تبدیل شده است؛ جایی که از سنگ خام، زنجیره‌ای از ارزش، اشتغال و ثروت ملی خلق می‌شود.
فرایند شکل‌گیری این جایگاه، نه اتفاقی و نه صرفاً حاصل وفور منابع بوده است. گل‌گهر با پیچیدگی‌های فنی، سختی محیط کار، محدودیت انرژی، نوسان بازار صادراتی و تغییر سیاست‌ها مواجه بوده اما مسیر متفاوتی را برگزیده است: مسیر تکمیل زنجیره ارزش و رشد درون‌زا.
از خطوط کنسانتره تا گندله‌سازی، از سرمایه‌گذاری در بازیابی باطله‌ها تا سوپرپروژه‌های گندله‌سازی اتوتک، از مدیریت مصرف انرژی تا ایجاد هم‌افزایی با شرکت توسعه آهن و فولاد، گل‌گهر نشان داده که راه رشد در صنعت ایران نه با توسعه فیزیکی بی‌برنامه، بلکه با ارتقای بهره‌وری و انسجام عملیاتی هموار می‌شود.
افزون بر این، گل‌گهر سهم مهمی در توازن بازار فولاد ایران دارد؛ تأمین بخش اصلی خوراک واحدهای فولادی کشور، توسعه زیرساخت‌های انرژی و آب، و حرکت به سمت تولید محصولات نهایی، این شرکت را از یک تولیدکننده مواد اولیه به یک بازیگر استراتژیک تبدیل کرده است.
از سوی دیگر، گل‌گهر فقط کارخانه و معدن نیست؛ یک نهاد تأثیرگذار اجتماعی است. از سرمایه‌گذاری در آموزش و سلامت تا پروژه‌های زیست‌محیطی و مسئولیت اجتماعی در سیرجان و کرمان، این مجموعه به الگویی تبدیل شده که نشان می‌دهد بنگاه بزرگ اقتصادی می‌تواند ستون توسعه منطقه‌ای نیز باشد.
تجربه گل‌گهر یک حقیقت مهم را روشن می‌کند: در ایرانِ امروز، توسعه نه با شعار، بلکه با استمرار، برنامه‌ریزی و انسجام قابل تحقق است.
گل‌گهر طی سال‌های اخیر ثابت کرده است که می‌توان در بستر محدودیت‌ها رشد کرد؛ می‌توان از دل همان ظرفیت‌های موجود ارزش بیشتری خلق کرد؛ می‌توان بین واحدهای معدنی، احیایی و فولادی پیوندی چنان منسجم ایجاد کرد که ریسک کمبود مواد و بحران انرژی به حداقل برسد.
این شرکت نشان داد که وقتی مدیریت، فناوری بومی، ارتقای بهره‌وری، جوان‌گرایی، اعتماد سازمانی و سرمایه‌گذاری هدفمند در کنار هم قرار بگیرند، حتی یک منطقه معدنی دور از پایتخت نیز می‌تواند به الگوی ملی تبدیل شود.
رکوردشکنی‌های ماه‌های اخیر گل‌گهر صرفاً یک اتفاق تولیدی نیست؛ بیانیه‌ای عملی است. بیانیه‌ای که می‌گوید: توسعه در ایران ممکن است؛ اگر کار را به اهلش بسپاریم، نتیجه متفاوت خواهد بود؛ صنایع بزرگ می‌توانند ستون‌های پایداری اقتصادی باشند؛ و مسیر آینده کشور از گذرگاه بهره‌وری، نوآوری و تکمیل زنجیره ارزش می‌گذرد، نه از توسعه‌های پرهزینه بی‌برنامه.
در نهایت، گل‌گهر امروز یک شرکت نیست؛ نماد یک امکان است. امکانِ اینکه ایران می‌تواند صاحب صنایع بزرگ، رقابتی و پایدار باشد.
امکانِ اینکه رشد، حتی در سخت‌ترین سال‌ها، قابل طراحی و تحقق است. امکانِ اینکه اگر عزم، برنامه و هماهنگی وجود داشته باشد، آینده صنعت فولاد ایران نه فقط روشن، که قابل شکل‌دادن است. گل‌گهر ثابت کرد: آینده را می‌توان ساخت، نه اینکه منتظرش ماند.
